Dag 13

Vandaag zeker tot Perros-Guirec, de place to be in Bretagne. Business as usual zullen we maar zeggen. Huishouden inpakken, iets eten en on the road. Prachtige kust met enorm veel, al dan niet, eilanden. Het getij weet je wel. Ik was daar bij laag tij. Wel erg spijtig van het defecte fotoapparaat, maar niets aan te doen. Gezien een toch wel vrij korte etappe, zo'n 25 km, nam ik 's middags een dutje. Toch stilaan ouder aan 't worden? Uiteraard in slaap gevallen en wakker geworden door de warmte. Dus terug en route. Het zicht vanuit Port l' Epine op Perros-Guirec was wel adembenemend. Weerom spijtig van dat fotoapparaat! Via de haven van Perros-Guirec en Trestrignel doorgestapt tot Trestraou voor de camping. Ken ik dit plaatsnaampje niet van 1 of ander Frans liedje? Inderdaad, ik had gehoord dat Perros-Guirec voor Bretagne is wat Saint-Tropez is voor de Middellandse zee. Wel inderdaad! De camping ligt op maximum 200 m van de kust. Mooi, goed uitgerust met al wat je kan bedenken. Alleen als tentbewoner ben je in de minderheid. Mobile homes vreten je werkelijk op. Je zoekt een kalm plaatsje op, gaat even weg en je bent omsingeld door die tuigen. Het voordeel is natuurlijk wel dat je elektriciteit van overal kan gebruiken. Dus de problemen met de fotografie. In 't stad op zoeken naar een fotowinkel. Bij Super U hebben ze een gespecialiseerde afdeling. Daar vertellen ze maar dat het apparaat foutu is. Gezien de garantie wensen ze het niet open te maken. Daar sta je dan in misschien wel het mooiste stadje van heel Bretagne, En wat doe je dan als goede huisvader? Een ander apparaat kopen. Een koopje, een Canon. Dus terug naar de camping om da spel op te laden. Tijd voor een douchke. En in afwachting van een geladen batterij wat vertoeven aan de waterkant. Werkelijk een mooi strand. Ik volg de waterkant al pootjebadend tot aan een rotspartij. Plots moet ik denken aan Ierland. Dus via de rotsen verder richting haven van Perros-Guirec. Fantastisch. Echt de Ierse kusten regio Cork en Kerry. Jaaaaaaaaaaren geleden deden we niks liever dan via de kustlijn van de ene naar de andere plaats gaan. Vissen on the rocks was ook 1 van onze lievelingen. 'k Herinner mijn dat we ons Rita ooit eens moesten wegdragen van de rotsen na een enorme angstaanval. Ons Rita was toch niet verlegen om die uitdagingen aan te gaan, maar ja. Of toen Gust zaliger, de papa van Lut, het totaal onverantwoord vond dat we met onze kinderen (onze Sil zat toen nog in het nest van 1 of andere ooievaar) de rotsen beklommen en afdaalden. Wat zou hij nu gezegd hebben van iemand van zijn ouderdom die nog steeds die trukken uithaalt? Wie weet? In de hemel wordt dat misschien allemaal uitgeklaard... . Temps passé. Al moet ik zeggen dat de gezwindheid van vroeger ook wel verdwenen is. Je wordt ouder papa! Tijdens deze "rotstocht" kom je de meest extreme dingen tegen. Zoals bijvoorbeeld een villa om U tegen te zeggen op zo'n 20 m boven de zeespiegel met een marmeren trap van zo'n 10 m breedte naar het strandje, misschien privé? De trap was in ieder geval afgesloten met een stevige poort en aan het water was een aanlegkaai. Nen dopper? Ik dacht het niet. Waarschijnlijk 1 of andere filmster of zo. Terug naar de camping voor een 3-gangenmenu. Zuiderse groentensoep, saté bami en als toetje een yaourtje met kersen en krieken. En uiteraard een lekker roseetje van Corsica. Tussen al het geweld van de campingcars staat ondertussen nog een ander tentje. Een Française die een stukje GR34 stapt. Maar ze heeft blijkbaar geen nood aan contact. Okee dan maar. Daarna wat foto's maken van dit prachtige oord met het inmiddels gedeeltelijk opgeladen apparaat. En nu stilaan naar bed en morgen naar Grande Ile. Sloppel.