Dag 27

Om 8.00 u op de baan. Zonder ontbijt, maar ja, in Spanje leven ze een uur of 2 later dan wij. Eens in Villalba, na een 5 km stappen, leefde de wereld al een beetje. Café Américano en een croissantje en ik was terug op m'n effen. Na de stad trok de Camino de velden en de bossen in. Geen eucalyptus meer te bespeuren. Wel nog wel pijnbomen en veel eik. Vraag me niet welk soort. Zeker geen kurkeik. Volgens m'n wandelboekje een al bij al vlakke etappe. Wat is vlak natuurlijk in deze contreien? Een paar serieuse kuitenbijters waren mijn deel. Wat mij voor de eerste keer opviel waren een soort van betonnen paaltjes met uiteraard de aanwijzing van de richting, maar ook met de restafstand tot het eindpunt. Tot op de meter aangegeven! En ik zag de de afstand kleiner was als ik dacht. Ik heb tenslotte nog een 7 dagen tijd. Ondertussen was al m'n drankvoorraad zo goed als opgebruikt, want 't weer warm. En dan hoop je natuurlijk achter iedere hoek of draai wel iets te vinden. Maar, niks de kloten! En dan wat verder een terras met reclame van Coca-Cola. Eindlijk! Jammer maar gesloten. De laatste 5 kilometer waren niet meer dan een autostrade en een andere baan volgen. En afwisselend onder of boven, links f rechts,... maar 't kon me nog weinig schelen. Ik wist dat ik dan op bestemmng was en dat zeker iets te drinken zou zijn. Inderdaad, in Baamonde, waren er wel wat café's. Een halve liter Estrella Galicia liep bijna in 1 teug binnen. Met plezier een 2-de. En dan de ontnuchtering voor mij: 5 uur wachten op een bus om terug te gaan naar m'n slaapplaats. Het zij zo natuurlijk. Op hetzelfde terras zat een koppel (denk ik toch) met rugzakken en wandelstokken. Ook stappers dus. Het waren trouwens de 1-ste stappers die ik vandaag tegenkwam. Één van beide vrouwen had een schoen uit en keek wat beteuterd. Haar been zag er ook wat bebloed uit. Ik ging kijken of ik iets kon doen. Diane, een Amerikaanse, was gevallen op haar knie met als gevolg schaafwonden en een dikke knie en gewollen voet. Ja, wat doe je daaraan natuurlijk? Opgeven en deftig laten verzorgen is natuurlijk de beste optie, maar ja, in het zicht van de finish! Ik had ondertussen al efkes zitten denken in de plaats van hier m'n dood af te wachten al wat verder te stappen en de etappe van morgen, een laatste lange, in te korten. Maar dan begint het probleen: heen en terug is wat belachelijk. En dan kwam Sint-Jacob me bijstaan als het ware! De beide dames zouden gaan slapen in de albergue van Miraz, en kilometer of 7 verder. De caféfebaas had voor hen gebeld om mee te delen wat er gebeurd was. Enige tijd later werden ze opgehaald door de uitbater en ik dacht dat dit m'n kans was. Ik dus mee tot Miraz en terug te voet naar Baamonde. De averechte richting dus. Niet evident want je stapt toch NAAR Compostella. En toch wel een voordeel: bergaf i.p.v. bergop. Dus toch een 7 km minder morgen. En wat misschien nog leuker is? Als ik de bus van 7.30 u neem in Goirez en toekom in Baamonde, neemt hij me terug mee tot Miraz. Hij gaat rond die tijd altijd brood halen. Leuk, wel vroeg opstaan voor de bus en z'n tefefoonnummer nog ergens zoeken. En intussen al gedoucht en aan het tafelen. Inktvis met patatjes en citroensaus. Uiteraard met een wit wijntje. Smakelijk en voor straks sloppel.