Dag 21

Lekker in bad schrijf ik nu het dagverslag. Wel opletten voor de GSM. Hij kan niet tegen water! Het appartement dat ik nu heb is werkelijk de max! Grote slaapkamer met bureautje, grote badkamer met ligbad, perfecte WIFI, frigo, ... . Beter kan haast niet. En dat voor 50 EUR, ontbijMet de laatste en zwaarste klim in zicht, de Ik heb al meer moeten betalen voor veel minder. En morgen nog een nachtje hier! Toch 1 minpunt: het pedaalemmertje doet het niet. Openen met nude hand dan maar. Back to business, maar eerst effe opslaan. Bij deze gebeurd. Af en toe krijgt de site of misschien m'n GSM zijn kuren en is alles weg. Na het inpakken van de rugzak en het klaarmaken van m'n dagstapzakje vervulde ik met hulp van de receptioniste de nodige formaliteiten om m'n rugzak te vervoeren naar Soto de Luiña. Hopelijk zie ik hem vanavond terug! En dan de trein op naar Avilés voor de start van de etappe. Na een half uurtje «geboemel» kon ik beginnen aan de dagtocht. 't Was inmiddels 9.00 u. Het 1-ste stukje had ik gisteren al eens gedaan tijdens m'n sightseeing. In het zicht van het internationaal cultuurcentrum Oscar Niemeyer naar de kust toe. En ik voel mezelf wat in slaap vallen. Dus uit bad en straks op den droge verder doen. Voila, 't is gebeurd. En nu met een lekker flesje La Mancha Ribera de Algodor tinto Tempranillo naast me. Lekker wijntje voor slechts 2,79 EUR! In Salinas wou ik een foto nemen van de oceaan, maar kwam tot de vaststelling dat m'n apparaatje in de rugzak stak. Dus indien echt de moeite de GSM dan maar. Na een 3-tal kleinere dorpje begon het stilaan omhoog te gaan. Een prachtig bospadje leidde naar een hoogte van een kleine 100 m. Dan ging het verder onder de snelweg, duidelijk van heel ver te horen. In het volgende dorpje een pittstop. Een cafe Américano zoals ze hier zeggen. Even later kwamen er 2 pelgrims op het terras zitten. En uiteraard raak je aan de babbel. Een Pool en een Hongaar. Je vraagt je af wat die hier komen zoeken. Kan natuurlijk ook van mij gezegd worden. Zij gingen ook tot Soto de Luiña stappen. Ze hadden een plaatsje gereserveerd in de albergue aldaar. Dus wij met z'n drieën verder. De voertaal was Duits en ook wel Engels. Makkelijker voor mij natuurlijk. Na het oversteken van de Rio Nalón begonnen m'n voeten wat pijnlijk aan te voelen. Schoenen effe uit, kousen wat laten luchten en wat rusten. M'n 2 collega's gingen verder stappen. Geen probleem. «Ik haal jullie wel in». Ter verduidelijking: ze hadden beide een rugzak mee te dragen. Net voor ik de klim naar het hoogste punt in zicht had zag ik hen ook lopen. Samen kwamen we toe op een hoogte van ongeveer 300 m. Niet minnetjes, zeker als je dat doet met een zware rugzak. En dan konden we beginnen aan de afdaling naar het eindpunt. Ik naar m'n hotelleke, zij naar de albergue wat verderop. Wij spraken af morgen om 8.00 u aan de kerk. In het hotelleke bleek er nog geen rugzak toegekomen te zijn. Geen probleem zei de eigenaar. Hij komt nog wel. Ik vroeg hem om even te bellen, wat hij ook deed. Hij kreeg de bevestiging dat hij onderweg was. Ik dus naar het café. Een donkere Grimbergen! De eerste keer dat ik Belgisch bier tegen kom in Spanje. Een 2-de voor m'n andere been en terug naar 't prachtige hotel. M'n rugzak stond op mij te wachten. En de rest van het verhaal kennen jullie al. Santé en voor straks sloppel. Tot morgen bij leven en welzijn.